Вёска, цэнтр сельсавета і камунальнага сельскагаспадарчага прадпрыемства "Сіманічы". Размешчана на рацэ Свінаводка і аўтамабільнай дарозе Лельчыцы - Тураў, за 25 км на паўночны захад ад Лельчыц, за 52 км ад чыгуначнай станцыі Жыткавічы, за 42 км ад прыстані Тураў на рацэ Прыпяць. Па пісьмовых крыніцах вядома з 1520 г. як сяло ў складзе Вялікага княства Літоўскага, дзяржаўная ўласнасць. 3 1793 г. у складзе Расіі, сяло Лельчыцкай воласці Мазырскага павета Мінскай губерні. У 1824 г. пабудавана з дрэва новая прыходская царква. У 1840 г. 31 двор, 250 жыхароў. У 1886 г. сяло, 58 двароў, 376 жыхароў, народнае вучылішча, праваслаўная царква, пастаялы двор.

На пачатку XX ст. сяло, 154 двары, каля 850 жыхароў; маёнтак, 1 двор, 8 жыхароў, паводле перапісу 1917 г. сяло, 181 двор, 1055 жыхароў; маёнтак, 1 двор, 17 жыхароў. Пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі народнае вучылішча было пераўтворана ў працоўную школу 1-й ступені. У 1923 г. вучылася каля 60 дзяцей, настаўніца Анастасія Канстанцінаўна Панароўская. 3 20.8.1924 г. цэнтр сельсавета. У пачатку 1930-х гг. кал-гас "Прагрэс", кузня. У 1940 г. 245 двароў, 1206 жыхароў. У студзені 1943 г. нямецка-фашысцкія захопнікі спалілі ўсю вёску і загубілі 21 жыхара, а ўсяго за перыяд акупацыі знішчылі 108 мірных жыхароў. У 1998 г. 352 двары, 920 жыхароў. Лясніцтва Нацыянальнага парка "Прыпяцкі". Сярэдняя школа, Дом культуры, бібліятэка, дзіцячы сад, бальніца, аптэка, Дом быту, аддзяленне сувязі, 2 магазіны. На 1.1.2001 г. 338 двароў, 907 жыхароў.

Брацкая магіла савецкіх воінаў. У цэнтры вёскі. Пахаваны 10 воінаў, якія загінулі ў баях у снежні 1943 - маі 1944 г. У 1958 г. на магіле пастаўлены абеліск.

Г. И. Дулеба
Память. Лельчичкий район. - 2002 г.